දේශසීමා නැති රටක්

ලෝකයේ වෙසෙන බුද්ධිමත්ම ජීවියා මිනිසාය. සත්වයන් අතරින් දියුණුම සත්වයා මනුසතාය. කලාශූරී මොහිදීන් බෙග් ගායන ගීයක ද මෙම මනුසතාගේ තරම ගැන කියැවේ.

මනුසතා ලෝකේ ඉපදී 
මංමුලා වුණා මගදී
හරි කියා කළේ වැරදී
මරුවගේ අතේ පරදී

(ගී පද: ඩී.ටී. ප්‍රනාන්දු
සංගීතය : බී.එස්. පෙරේරා)

මිනිසා කොතරම් 'දියුණු'දැයි කියැවෙන ගීත බොහෝය. අනාගතයේදීත් තව තවත් ලියැවෙනු ඇත. 

දැනට සිදුවෙමින් පවතින පලස්තීන - ඊශ්‍රායල යුද්ධය නොහොත් ගාසා හටන ද මිනිසාගේ දියුණුවේ තරම කියාපාන්නකි. ඒ ගැන ද බොහෝ කව්, ගී ලියැවෙනු ඇත.

මෑතකදී මුහුණුපොතේ දක්නට ලැබුණු උපහාස කතාවක් තරමක් එහා - මෙහා කර මෙසේ දක්වමි.

ගාසා තීරයේ යුදෙව් ජනාවාසයක පිහිටි නිවෙසක් ඉදිරියේ කණුවක බූරුවෙක් බැඳ සිටියේය. සාතන් පැමිණ බූරුවා බැඳ සිටි ලණුව කපා දැමුවේය. 

බූරුවා අසල පිහිටි පලස්තීන පෙදෙසකට කඩා වැදී එහි නිවෙසක් ඉදිරියේ වූ වගාවන් සියල්ල විනාශ කර දැමීය. ඒ බව දුටු පලස්තීන කාන්තාවක් පැමිණ බූරුවාට යකඩ පොල්ලකින් බැට දුන්නාය. ඉන් තුවාල ලද බූරුවා මිය ගියේය.

තම බූරුවාට සිදුවී ඇති දෙය දුටු උගේ හිමිකාර යුදෙව්වා බොහෝ සේ කිපී තුවක්කුව රුගෙන විත්, යුදෙව් කතට වෙඩි තැබීය. තම බිරිඳට සිදුවූ විපත දුටු පලස්තීන ජාතිකයා මෝටාරයක් ගෙනැවිත් යුදෙව් නිවෙස දෙසට එල්ල කළේය. ඉන් එම නිවෙසේ සිටි සියල්ලෝ මියගියහ.

ඉන්පසු පවුල් දෙකේම ඥාතීහුද මේ හටනට පැටළුණහ. ක්‍රම ක්‍රමයෙන් එය එම ජාතීන් දෙක අතර යුද්ධයක් දක්වා පැතිරෙන්නට විය.

මේ බව දැක උදහස් වූ දෙවියන් වහන්සේ වහාම සාතන් කැඳවා මෙසේ ප්‍රශ්න කළේය.

''සාතන්.. මොකද්ද උඹ කරපු ඒ අසමජ්ජාති වැඩේ.. බලපන් දැන් වෙලා තියෙන විනාසෙ!''

එවිට සාතන් අහිංසක ලෙස මෙසේ පිළිතුරු දුනි. 

''මං මොනවත් කෙරුවෙ නෑ... අර බූරුවා ලිහා දැම්මා විතරයි.''

ලෝකයේ බොහෝ යුද්ධවලට හේතු වන්නේ මෙබඳු බූරු කාරණයකි. අන්තිමේට බූරුවා කොහේවත්ය. මිනිසා බූරුවෝ වෙති.

යුද්ධයක් අවසාන වන්නේ දෙපැත්තටම බොහෝ අලාභ හානි සිදුවීමෙනි. දේපල හානි පමණක් නොව කිසිදින පිරිමසාලිය නොහැකි ජීවිත හානිද ඒ අතර වෙයි. පුදුමය වන්නේ මේ සියල්ල අවසානයේ ජයග්‍රාහකයකු ද සිටීමය.

ඉතිහාසය පුරාම යුද්ධය යනු ම්ලේච්ඡ නොමිනිස් ක්‍රියාවලියක් වුවද එයටද ආචාරධර්ම නියමයක් තිබුණි. එහෙත් මිනිසා දියුණුවේ ඉහළම අඩියේ සිටිනවා යැයි කියන මේ යුගයේ ඒ ආචාරධර්මද විනාශ වී ගොසිනි. නිදා සිටින ළදරුවන්ට වෙඩි තබන්නේත්, රෝහල්වලට බෝම්බ දමන්නේත් එහෙයිනි.

ලෝක සාහිත්‍ය තුළ ද විශාල ඉඩක් යුද සාහිත්‍යයට වෙන් වී ඇත. සුප්‍රකට ඇමෙරිකානු ලේඛක අර්නස්ට් හෙමිංවේ, ස්පාඤ්ඤ සිවිල් යුද්ධයේදී පුවත්පත් වාර්තාකරුවෙක් ලෙස කටයුතු කළේය. ඔහු තම අත්දැකීම් ඉතා අගනා කෙටිකතා ලෙසින්ද පළ කළේය. ඒ කතා අද දවසේද කියවන්නකුට මෙසේ හැඟෙනු ඇත.

''යුද ශරීරය කොතෙක් වෙනස් වුවද එහි මුහුණුවර සදා නොවෙනස්ය.''

හෙමිංවේ මෙසේද පැවසීය.

''යුද්ධයේ අවශ්‍යතාව හෝ යුක්තිසහගත බව ගැන කොතෙක් කරුණු දැක්වුවත්, එය අපරාධයකි, යන සත්‍ය වසං කළ නොහැකිය.''

යුද්ධයක් අවසානයේ දෙපැත්තෙන්ම මරු මරු කතා හැදෙන බව ඇත්තය. එහෙත් ඇතැම්විට එක පැත්තකින් හැදෙන මරු කතා අනෙක් පැත්තට දරාගැනීමට අමාරු වෙයි.

ගාසා යුද්ධයට සමගාමීව යුක්රේන - රුසියානු යුද්ධයද දිග්ගැස්සෙයි.

යුක්රේන උපහාස කතාවත් අද දවසේ පලස්තීනයටද කදිමට ගැලපෙයි.

යුද සමයේදී උගුලක් අටවා හාවකු අල්ලාගත් යුක්රේන ජාතිකයෙක් නිවෙසට පැමිණ බිරිඳ ඇමතීය.

''මට හොඳටම බඩගිනියි. මේ හාවා රෝස්ට් කරල ගන්ඩ.''
''ගෑස් නෑ.''
''එහෙනං මයික්‍රොවේව් එකේ දාන්න.''
''ලයිට් නෑ.''
''තම්බල ගන්න.''
''වතුර කපලා.''
''එහෙනං දර ලිපේ උයමු.''
''දර ගේන්න කැලේට යන්න බෑ... වෙඩි තියනවා.''

කෝපයට පත් යුක්රේනුවා, හාවාගෙ කනින් අල්ලා ජනේලයෙන් පිටතට විසි කළේය. පණ බේරාගත් හාවා, ''යුද්ධයට ජය වේවා'' කියමින් පලා ගියේය.

ලෝකයේ කොතැනක යුද්ධයක් වුණද, ඇමෙරිකාවද ඊට වක්‍රව පැටලෙයි. මේ නිසා සමාජ මාධ්‍යයක උපහාස තීරුවක මෙසේ සඳහන් කෙරුණි.

''ඇමෙරිකාව යනු දේශසීමාවන්ගෙන් තොර එක්සත් රාජධානියකි.''

ගාසා තීරයට අරක්ගෙන සිටි භූතයකුට යුද්ධය සංසිඳවීමට සිතුණි. පලස්තීන ජාතිකයකුට ඒ බව පැවසූ ඔහු, කැමැති දෙයක් ඉල්ලන්නැයි කීය.

''පලස්තීනය වටේට උස තාප්පයක් බැඳල දෙන්න, එතකොට සතුරන්ට අපේ භූමියට ඇතුල් වෙන්න බෑ.''

භූතයා ඉල්ලීම ඉටු කළේය. දැන් මීයකුටවත් පලස්තීනයට ඇතුල් විය නොහැකිය. 

ඉන්පසු ඔහු ඊශ්‍රායල ජාතිකයකුගෙන් ඔහුට අවශ්‍ය වරය කුමක්දැයි ඇසීය.

''අපිට ලොකු ජලාශයක් අවශ්‍යයි. අර තාප්පෙන් ඇතුළෙ වතුර පුරවල දෙන්න.''

භූතයා අතුරුදන් විය.

යුද්ධය තවමත් පවතී.

I කපිල කුමාර කාලිංග