අනුකම්පා ගෝනි වෙනුවට යුක්තිය අබැටක්...
ලිංගිකත්වය යන කාරණයේදී ප‍්‍රධාන වශයෙන් හඳුනාගන්නේ ජීව විද්‍යාත්මක වෙනසයි. හෝමෝන, ප‍්‍රජනන ඉන්ද්‍රියන් අනෙකුත් මනෝ විද්‍යාත්මක කාරණා අනුව මෙම ලිංගභේදය හඳුනාගනී. එහෙත් අද වනවිට සිදුවන්නේ මෙසේ ජීවවිද්‍යාත්මකව ලැබෙන වෙනස ද ඉරණම හැටියට හැඳින්වීමය. මෙම ස්ත‍්‍රී පුරුෂභාවය අපට ජීව විද්‍යාත්මකව උපතින්ම ලැබෙන්නකි. තාක්ෂණික වෙනස්කම් මත සමලිංගික විවාහ සිදුවන බව ලොවම දනී. එහෙත් ජීව විද්‍යාත්මකත්වය තුළ දරුවන් බිහිකළ හැක්කේ ස්ත්රියට පමණි. මක්නිසාදයත් ශුක‍්‍රාණු නිපදවිය හැක්කේ පුරුෂයන්ට පමණක් හෙයිනි. ජීවවිද්‍යාත්මක සත්‍ය කුමක් වුවද මේ ලෝකය විසින් නිර්මාණය කරනු ලැබූ හා අපේක්ෂා කරනු ලබන ලෝකය් ද මේ දෙපාර්ශ්වටම උරුම කරදී තිබේ. සැබැවින්ම මේ කාරණය ජීවවිද්‍යාත්මක ලොව පසුකර යන සංස්කෘතික ලෝකයකි.
ස්ත‍්‍රී පුරුෂ සමාජභාවය තුළ අවධාරණය කරන්නේ ස්ත‍්‍රී පුරුෂ සබඳතා තුළ ව්‍යුහාත්මකව මතු කරන සමාජ ඇගයීම් මාලාවකි. අප ස්ත‍්‍රීත්වය හා පුරුෂත්වය යන සංකල්ප ගොඩනගාගන්නේ මෙම සමාජීය ගොඩනැගීම් මත සිටය. එහිදී ස්ත‍්‍රීත්වය වටහා ගැනෙන්නේ යටහත් පහත්බව, ශෝභමාන බව, ලාලිත්‍ය යන ගුණාංගයන්ගෙනි. එමෙන්ම පුරුෂත්වය වටහාගැනෙන්නේ බුද්ධිමත්බව කලහකාරී බව යන ගුණාංගයන්ගෙනි. සැබැවින්ම පුරුෂයන්ගේ ශරීර ශක්තිය වැඩි හොමෝන නිසාය. වෙනස තිබෙන්නේ එතැන වුවත් ප‍්‍රශ්නය එය නොවේ. සමාජය සමාජ කාරණා මත පදනම්ව ස්ත‍්‍රියගෙන් හා පුරුෂයාගෙන් යම් යම් කාරණා බලාපොරොත්තුවීමය.
නිදසුනකට කඳුළු අයිති ගැහැනුන්ටය යන විශ්වාසය ගනිමු. එහි අනෙක් පැත්ත නම් පිරිමි අඬනවා දකින්නට සමාජයේ ඇති අකැමැත්තය. එමෙන්ම ස්ත්‍රියක් ගහක් ගලක් මෙන් ඉන්නවාට ද සමාජය කැමති නැත. මේ අප කරන්නේ අන්කවරක්වත් නොව ජීව විද්‍යාත්මක වෙනසට සංස්කෘතික තේරුමක් දීමය. ඒ තේරුම දෙන්නේ ඉගෙන ගන්නා ලද හා හුරු කරන ලද චර්යා පද්ධතියක් තුළින්ය. එයද පෞද්ගලික ආකල්ප අනුව වෙනස්වීමට පුළුවන. මෙම නිරූපණයේ කාරකයා ස්ත‍්‍රියයි. එයින් අදහස්වන්නේ පුරුෂයා වෙන්කරගන්නේ ස්ත‍්‍රියගෙන් බවයි. ඒ අනුව මෙම සංකීර්ණ පද්ධතිය මෙහෙයවනු ලබන්නේ ස්ත්රිය විසින් බව හොඳින්ම පෙනේ.
ස්ත‍්‍රියගේ භෞතික හා කාය ව්‍යුහාත්මක සැකැස්ම නිර්මාණය වී ඇත්තේ සමාජය තුළ යටහත්පහත්භාවයක් සහ ගෘහස්ථ භූමිකාවකට ගැලපෙන ආකාරයටය. එය ගැහැනුන්ගේ පාපය, ඉරණම, දෛවය හැටියට සලකන සමාජයන් ගෝත‍්‍රයන් කණ්ඩායම් දකින්න පුළුවන්. මේ තුළ තිබෙන්නේ ස්ත්රිය හෝමෝන නිසා යම්කිසි ආකාරයකට දුර්වලයි නම් ඒ නිසා යටත් විය යුතුය කියන කාරණයටත් වඩා පුරුෂයාට සංකල්පීය වශයෙන් වන යටත්භාවයයි. ස්ත්රිය ශාරීරිකව දුර්වලයි ද පුරුෂයා බලවත් යැයිද යන මෙකී අදහස නිසා පුරුෂයින්ට ශාරීරික ලක්ෂණ පදනම් කරගෙන රාජකාරි පැවරේ. බොහෝදුරට ගෘහයෙන් බැහැර රැකියාවලට යන්නට පිරිමියාට සිදුවන්නේ ඒ අනුවය. ශාරීරික ශක්තිමත්භාවය මත රැකියා කිරීම යනු පූර්ව ප්‍රාථමික හා කෘෂිකාර්මික යුගයන්ට මිස අපට ගැළපෙන්නක් නොවේ. විශේෂයෙන්ම සංවර්ධිත සමාජයක තාක්ෂණික මෙවලම් යටතේ කටයුතු කරද්දී මෙය ඒ තරම් වැදගත් සාධකයක් නොවේ.
එහෙත් දියුණු වෙමින් පවතින ලෝකයේ ස්ත්රියට හිමි ඉදිරිගාමී තැන ලංකාවේදී ඇයට හිමි වී තිබේද යන්න ප්‍රශ්නාර්ථයකි. කොළඹ, මහනුවර හා ඊට යාබද තදාසන්න නගර කීපයක හැරුණු කල තාමත් ලංකාවේ පවතින සමාජ වටපිටාවෙහි ස්ත්රියට නිරතවන්නට සිදු වී තිබෙන්නේ සම්ප්‍රදායික රැකියාවන්හි වීම ඊට හොඳ නිදසුනකි. ඊට අමතරව රජය මඟින් කාන්තාවන් වෙනුවෙන් සැකසෙන අධ්‍යාපනික, තාක්ෂණික හා වෘත්තීයමය පාඨමාලා පුහුණු ද මෙම පීතෘමූලික මතවාදයෙන් වෙනස් වී නැත. මල්කම්, ඉවුම් පිහුම්, ගෘහ පාලනය, මැහුම් ගෙතුම් ආදියෙන් ඔබ්බට යමක් යෝජනා කරගන්නට ආණ්ඩුවත් අසමත් වී ඇත්තේ ද මෙහෙයිනි.
දිමුතු හංසිකා ප්‍රනාන්දු- මීගමුව