රට රවටනු එපා
ජනාධිපතිවරණයේ මූලික පියවර ඉදිරි දිනවලදී ක්‍රියාත්මක වනු දැකිය හැකි බවට තොරතුරු පළ වෙයි. ඒ සඳහා මැතිවරණ කොමිසම සක්‍රීයව කටයුතු කරන බවද පෙනෙයි. මේ වන විට සියලුම දේශපාලන පක්ෂ ජනාධිපතිවරණය ලොකුම මාතෘකාව කරගෙන සිටියි. අපේක්ෂකයන් නම් කිරීමත් නම් නොකිරීමත් දෙකම මාතෘකා බවට පත්ව තිබුණත් මේ මොනම අපේක්ෂකයකුට වුවද ජනතාවගේ ඡන්දය නොලැබෙයි නම් රජ පුටුවට පත්වීම සිහිනයක්ම පමණි. එහෙත් මාතෘකාව ජනාධිපතිවරණය වන විට තහනම් වචනය ඡන්ද දායකයා වන තරමට තත්ත්වය නරක් වී තිබේ. අපේක්ෂකයන් සහ ඔවුන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින සපෝටර්ලා ප්‍රධාන වශයෙන්ම තැන ලබා දෙන්නේ තම තමන්ගේ ප්‍රශ්න විසඳා ගැනීමට බව පෙනෙන්නට තිබෙන සත්‍යයයි.
ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයන් විවිධ සන්ධාන, සංවිධාන, සංගම් පසුපස දිවයමින් තමන්ගේ කොටස බර වැඩිකර ගැනීමට සැරසෙද්දී ඔවුන්ට ඡන්දය ලබාදිය යුතු ඡන්ද පාලලා ඡන්ද දාසලා දහසකුත් එකක් ප්‍රශ්න වලින් මිරිකෙමින් හෙම්බත් වෙමින් සිටිති. මෙහිදී පැහැදිලිවම කිව යුත්තේ මේ ජනතාව පෙළන ප්‍රධාන ප්‍රශ්න බොහොමයකට වගකිව යුතු වන්නේ එදා මෙදාතුර රට පාලනය කළ නායකයන් සහ ඔවුන්ගේ හෙංචයියන් පිරිස බවය. තමන් විසින් අමාරැවේ නොවැටුණා නම් මිස මෙරට බොහොමයක් ජනතාවට අද දුකින් මිරිකීමට සිදුව තිබෙන්නේ පාලකයන් විසින් ගනු ලැබූ වැරදි තීරණ හේතුවෙන් බව කෙළින්ම කිව යුතුය. එම සත්‍යයට පිටු පෑ හැකි එකම නායකයකු හෝ ශ්‍රී ලංකාවේ රටේ සිටියේ නැත. එසේ සිටියා නම් අඩුම තරමින් රටේ ආර්ථිකයට මේ හෙණ ගෙඩි පහත් වන්නේ නැත. එක් එක් නායකයන් වරින්වර එක් එක් ක්ෂේත්‍රවලදී සමත්කම් පෙන්වා රටට වැඩ කර ඇති බව ඇත්තකි. එහෙත් සමස්තයක් වශයෙන් සලකන විට කොතරම් කියවාරැ ගැහැව්වත් අපේ රට අසමත් රාජ්‍යයකි. නිසි ලෙස කේන්ද්‍රගත වූ ශක්තිමත් ජාතික වැඩපිළිවෙළක් තිබුණා නම් ජනතාවට මෙවන් විපත්තියකට කවදාවත් මුහුණ දීමට සිදුවන්නේ නැත.
අප රටේ ජනතාවගෙන් විශාල පිරිසක් රජයේ සේවකයෝ වෙති. ඒ හේතුවෙන් රාජ්‍ය සේවයෙන් විශාල වැඩ කොටසක් ඉටුවිය යුතු වුවද එවැන්නක් සිදුවන්නේ නැත. නමුත් එහි වරද ඇත්තේ රාජ්‍ය සේවකයන් අතේ පමණක් නොවේ. රාජ්‍ය සේවය රටේ සම්පත් දායකයන් බවට පත්කර ගනිමින් ආදායම් උපදවා ගන්නවා වෙනුවට එය රටේ මුදල් කාබාසිනියා කර දමන මකර කටවල් බවට හරවා ඇත්තේ රටේ නායකයන් සහ ඔවුන්ගේ අනුගාමිකයන්ම විසිනි. සුදුස්සා සුදුසු තැනකට පත්කොට කාර්යක්ෂම ලෙස රාජ්‍ය ආයතන හසුරැවාගෙන ඒවා රටට ආලෝකයක් කර ගන්නවා වෙනුවට ආණ්ඩුවක ජ්‍යෙෂ්ඨයන් බොහෝ විට උත්සාහ කරන්නේ තමන්ගේ බඩගෝස්තරය සොයා ගැනීමට සුදුසු, ඒ සඳහා උපකාර කරගත හැකි පුද්ගලයන් සොයාගෙන ඒ ඒ ආයතනවල ලොක්කන් බවට පත්කර ගැනීමටය. පෙට්ටි කඩයක් හෝ කර ගැනීමට දැනුමක් නැතත් ගසාකෑමට උපන් හපන්කම් දක්වන මේ පුද්ගලයෝ රටේ ආර්ථිකයේ කඳපණුවෝ වෙති. එවැනි කඳපණුවන් සමඟ රටක් ඉදිරියට ගෙන යා හැකි නම් පුත්තලමේද ගෝවා වගා කළ හැකිවනු ඇත.
මේ සඳහා උදාහරණ රාජ්‍ය ආයතනවලින්ම පෙන්වා දිය හැකිය. මේ වන විට ක්‍රියාත්මක රාජ්‍ය ආයතන 400කට අධිකය. භාණ්ඩාගාරයේ වාර්තාවලට අනුව ඒවායේ රාජ්‍ය සේවකයෝ ලක්ෂ 15කට අධික පිරිසක් රාජකාරි කරති. එහෙත් මේ ආයතන වලින් ලාබ උපදවන්නේ අතළොස්සක් පමණි. එම ආයතන වලින් ආදායම් උපදවා ඒවා රටේ ජනතාවගේ යහපත සඳහා යොදවා ගන්නවා වෙනුවට සිදුවී ඇත්තේ එම ආයතන බලයට පත්වන ආණ්ඩුවේ ලොකු ලොක්කන් විසින් රුකියා ප්‍රවර්ධනය සඳහා යොදවා ගැනීමය. එහි අනිවාර්ය ප්‍රතිඵලය එම ආයතන විශාල ණය බරක් ද සමඟ කඩා වැටීමය. කරැමය තිබෙන්නේ මේ කඩා වැටෙන්නේ මැති ඇමැතින්ගේ කර මතට නොව රටේ පොදු මහජනතාවගේ කර මතට වීමය. ඒවායින් තැලෙන පොඩිවෙන ජනතාවට බලයට පැමිණීමට පෙර විවිධ නායකයන් විසින් ලබාදුන් පොරොන්දු සිහිවීම වැළැක්විය නොහැක. මේ ටික කියන්නේ ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වීමට දැන් සිටම දඟලන සියලුම අපේක්ෂකයන්ටය. ඔවුන්ගේ ළඟින්ම සිටින උපදේශකවරුන්ටය. 2018 දී පමණක් එවැනි ආයතන 70කින් ලැබූ පාඩුව රැපියල් බිලියන 160ක් වශයෙන් සඳහන් වීම මෙහි බරපතළකම හොඳින්ම පෙන්වා දෙයි. මේ පාඩුවට කවදාවත් කිසිම නායකයකු වගකීමට ඉදිරිපත් නොවන බව අපට සහතිකය.
මැතිවරණ කොමිසමේ ආරංචි මාර්ග අනුව අවම වශයෙන් ලියාපදිංචි දේශපාලන පක්ෂ 15කින් ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයට අපේක්ෂකයන් ඉදිරිපත් වන බවට ලිඛිතව හෝ වාචිකව හෝ දැනුම් දී තිබේ. මැතිවරණ කොමිසමේ එක් නිලධාරියකු ප්‍රකාශ කර තිබුණේ අපේක්ෂකයන් 20 දෙනකු මෙවර ඉදිරිපත් වනු ඇතැයි විශ්වාස කරන බවය. එසේ වුවොත් එය 2015ට වඩා එක් අපේක්ෂකයකුගේ වැඩි වීමකි. අපේක්ෂකයන් වැඩිවන තරමට සිදුවන්නේ මහජනතාව ඉදිරියේ දිගහැරෙන විවිධ පොරොන්දු මලු සංඛ්‍යාව වැඩිවීම පමණි. එය රටේ ජනතාව දැන් අත්දැකීමෙන්ම දැන සිටිති. අද රටට අවශ්‍යව ඇත්තේ අපේක්ෂකයන් සංඛ්‍යාව වැඩිවීම නොව ලබාදෙන පොරොන්දු ඉටුකිරීමේ ප්‍රතිශතය වැඩිකර ගැනීමය. අපේක්ෂකයන් විසින් ප්‍රකාශ කරන ප්‍රතිපත්ති පිළිබඳ විශ්වාසය රටේ මහජනතාව වෙතින් ශීඝ්‍ර ලෙස ගිලිහී යමින් තිබෙන බව සියලු අපේක්ෂකයන් විසින් වටහාගත යුතු බවද ඒ සමඟ සඳහන් කිරීමට කැමැත්තෙමු.
සියලු ශ්‍රී ලාංකිකයන් මේ වන විට පසුවන්නේ තමන්ගේත් රටේත් අනාගතය පිළිබඳව බරපතළ අවිනිශ්චිත භාවයකින් බවත් ඔවුන්ට ලබාදෙන අලුත් බලාපොරොත්තු සහ පොරොන්දුවල විශ්වාසනීයභාවය රැකදීම දිනන අපේක්ෂකයාගේ වගකීම බවත් සඳහන් කරමු. ජනතාව විසින් නායකයන් මනිනු ඇත්තේ ඔවුන්ගේ කතාවෙන් නොව ක්‍රියාවෙන් බවද තම තමන්ගේ සුබසිද්ධිය සඳහා ජනතාව රවටා බොරු ෂෝ දැමීම තවදුරටත් මෙරට දේශපාලනය තුළ ඉඩක් නැති බවද ප්‍රකාශ කරමු.