සිංහල නම් පෙරළිය
ජාතිකත්වය යනු සරල විෂයක් නොවන බව පසුගිය ලිපි කීපයක් තුළින්ම මම පෙන්වා දුනිමි. අපේ ජාතික වීරයින් හතර දෙනෙක් වූ මලලසේකර, පී. ද ඇස්. කුලරත්න, ඒ. පි. ද සොයිසා හා දොස්තර ඇස්. ඒ. වික්‍රමසිංහ විවාහ කරගෙන සිටියේ ඉංග්‍රීසි කාන්තාවන්ය. එසේ වුවද ඔවුන් හා ඔවුන්ගේ දරුවන් අප ලාංකික නිජ බිමට ඉමහත් සේවයක් කර ඇති බව පෙන්වා දුනිමි. පටු ආකල්ප ඇති අය මෙවැනි සාමාජයීය සංසිද්ධීන් හෙළා දකින නමුත් නූතන සිංහල බෞද්ධ සමාජයට මොවුන් විසින් කරන ලද අනුපමේය සේවය ඉහළින් අගය කළ යුතු යැයි මට සිතේ.
මීළඟට අපේ අවධානය වඩාත් පුළුල්කොට අප ජාතිකත්වයට බලපාන තවත් පැතිකඩක් දෙසට හැරෙමු. මහාවංශය හා සෙල් ලිපි ආදියෙන් මධ්‍යතන යුගයේ විසූ සිංහලයන්ගේ නම් ගම් අපට හඳුනාගත හැකිය. එමෙන්ම සීගිරියේ කැටපත් පවුරේ එකල විසූ ජනයා තම නම් හා තනතුරැ සඳහන් කර තිබේ. “බුදල්මි සිහිගිරි බැලිමි” වැනි වැකිවලින් අපට එකල විසූ සිංහලයන්ගේ නමක් (බූදල්) පිළිබඳ හෝඩුවාවක් ලබා ගත හැකිය. මහාචාර්ය සෙනරත් පරණවිතාන විසින් “සීගිරි ගී” නමින් ඒ කුරුටු ගී, ඒවායේ ඉංග්‍රීසි අනුවාද හා ඓතිහාසික වටිනාකම පිළිබඳ සටහන් ඇතුළත් වටිනා සංග්‍රහයක් පළ කර තිබේ. ඒ තුළින් එවක සමාජය ගැන කිසියම් අවබෝධයක් අපට ලබා ගත හැකිය. මාර්ටින් වික්‍රමසිංහගේ “කළුනික සෙවීම” හා “පැරැණි සිංහල ස්ත්‍රීන්ගේ ඇඳුම්” වැනි ලිපි තුළින් ද ඒ ගැන හොද ඉඟියක් පාඨකයාට ලබා ගත හැකිය. දුටුගැමුණු, මහසෙන් , වසභ, පරාක්‍රමබාහු, ධාතුසේන, මුගලන්, කස්සප යන නම් එකල රජ පවුල් භාවිත කළ බව පෙනේ. රජුන්, කුමරියන්, නිලධරයන් වැනි අයගේ නම් එසේ හඳුනාගත හැකි වුව ද එකල විසූ හුදී ජනයා පිළිබඳව නම් වැඩි විස්තරයක් ලබා ගත නොහැකිය.
පසුකලෙක ආ සතුරු ආක්‍රමණ නිසා මෙහි පැමිණි විජාතික ජනයාගේ නම් ද මෙරට ප්‍රචලිත විය. වෙසෙසින්ම පොළොන්නරු යුගයට පසු දකුණු ඉන්දියානු නම් මෙන්ම ජාවා, සුමාත්‍රා හා බාලි දූපත්වල ජිවත් වූ ජන කොටස්වල නම් ද මෙරටට සංක්‍රමණය වූ බවට සාක්ෂි තිබේ. චෝල අධිරාජ්‍ය යුගයේ පොළොන්නරුව ඔවුන්ගේ යටත් විජිතයක් වූයෙන් වේලක්කාරවරැන්ගේ නම් ගම් හා සිරිත් ද මෙරටට සංක්‍රමණය විය. ගජබා රජු නීල මහා යෝධයාගේ ද සහාය ඇතුව දස දහසක් දකුණු ඉන්දියානු ජනයා මෙරටට සිරකරැවන් ලෙස ගෙන්වා වැව් අමුණු සෑදීම සඳහා යොදාගත් බව ජනප්‍රවාදයේ එයි. මේ සියල්ලෙන්ම පෙනෙන්නේ සිංහල සංස්කෘතිය තුළ විවිධ පිටස්තර නම් හා සිරිත් විරිත් මෙරට විසූ ජන සමූහය විසින් උකහාගෙන ඇති බවයි. ඒවා කාලයා විසින් අප මහා සංස්කෘතියට බද්ධ කරමින් එකම ජනතාවක් නිර්මාණය කෙරිණ. එසේ ඔවුන් සියලු දෙනාම පාහේ එකට බැඳ තබන යදම් වූයේ භාෂාව හා ආගමයි.
අධිරාජ්‍යවාදීන්ට මෙරට යටත්ව සිටි කාලයේ ප්‍රභූන් සිය පාලකයින්ගේ නම් සොරා ගත්හ. ඒ අනුව පෘතුග්‍රීසි, ලන්දේසී හා ඉංග්‍රීසි පෞ‍ද්ගලික නම් අප සමාජය තුළ ප්‍රචලිත විය. සිල්වා, පෙරේරා, කුරේ, ප්‍රනාන්දු, සල්ගාදු වැනි නම්වල නිරුක්තිය සෙවිය යුත්තේ පෘතුගීසි බස තුළිනි. ඔන්ඩච්චි, කොක් වැනි නම් බිඳී ආවේ ලන්දේසි බසිනි. ඉංග්‍රීසි සමය තුළ පුද්ගල නාම විශාල ප්‍රමාණයක් භාවිතයට ආවේය. සොලමන් වෙස්ට් රිජ්වේ ඩයස් බණ්ඩාරනායක නම මෙවැනි භාෂා සංකලනයට හොඳ නිදසුනකි. ප්‍රභූන් එසේ නම් තබන අතර හුදී ජනයාට අප්පුහාමි හා බණ්ඩා වැනි නම් යොදා ඇති අතර, ඉතාම සරල ලෙස ලොකු, මද්දුම, පුංචි, කුඩා, හීන් වැනි පහසු විශේෂණ ද යොදන ලද්දේ ඔවුන්ගේ අනන්‍යතාවය එතරම් වැදගත් නොවන ලෙස සමාජය සැලකූ නිසා විය හැකිය. උඩරට සමාජයේ නම් නිජ ප්‍රදේශය, ගම, ගෘහය, පෙළපත ආදිය නිරූපණය වන ලෙස වාසගම්වල සටහන් කර තිබේ.
දේශියත්වය ඉස්මතු කළ අධිරාජ්‍යය විරෝධි සමයේ එක් ලකුණක් වූයේ සංකර නම් වෙනුවට අලුත් “දේශීය” නම් නිර්මාණය කිරීමයි. ඒ අතින් අනගාරික ධර්මපාල තුමා මුල් තැනක් ගත්තේය. ඔහු බටහිර නම් යොදාගත් අය හාස්‍යයට ලක් කළේය. ඔහු හේවාවිතාරණ පවුලේ ඩේවිඩ් නම් වු අතර, සහෝදරයන් සයිමන්, එඩ්මන්ඩ් හා චාර්ල්ස් විය. එසේ නම් දීම පිළිබඳව ඔහු තම පියා නිර්දය ලෙස විවේචනය කළේය. සිය පියා වූ දොන් කරෝලිස් ද එම කාලයේ පහතරට ප්‍රභූ සිංහල පිරිමින් මෙන් නැමි පනාවක් හිසේ ගැසීය. එසේ නැමි පනා හිසේ ගසන්නන් ධර්මපාලතුමා හැඳින්වූයේ අං තට්ටුවක් පැළඳ සිටින මීහරකුන් හැටියටය. ධර්මපාල තුමා සිය ජිවිතයෙන් වැඩි කලක් ගත කළේ ඉන්දියාවේය. එයිනුත් සැලකිය යුතු කාලයක් එතුමා විසුවේ බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යයේ මර්මස්ථානයක් වූ කල්කටාවේය. මුළු පෙරදිග ඉංග්‍රීසි අධිරාජ්‍යයම මෙහෙයවනු ලද්දේ කල්කටාවේ සිටයි. එහි වඩාත්ම වටිනා ප්‍රදේශයක් වූ කොලෝජ් ස්ට්‍රීට් හි එතුමා විසින් මහබෝධී සමාගමේ මූලස්ථානය පිහිටුවන ලදී.
ධර්මපාලතුමා තමන්ගේ විදේශීය අත්දැකීම් අනුව අලුත් සිරිත් සිංහලයන්ට හඳුන්වා දුන්නේය. ඉන් එකක් වූයේ පරගැති පුද්ගල නාම වෙනුවට වංග ජාතිකයින් යොදා ගන්නා නම් ලංකාවේ උගත් සමාජයට හඳුන්වා දීමයි. අනිල්, සුසිල්, නිමල්, සරත්, ගාමිණී, කමල් වැනි නම් ඔහු මුලින්ම සිය මුණුබුරන්ට දීම තැඹුවේය. ඒ අනුව අනිල්, සුසිල් හා නිමල් මුණසිංහත් ගාමණී ජයසුරියත්, ලලිත් හේවාවිතාරණත් අප හමුවට එති. ධර්මපාලතුමාගේ ජ්‍යේෂ්ඨතම බෑනාව ඔහු නම් කළේ නිල් කමල් හේවා විතාරණ හැටියටයි. නිල් කමල් බැනර්ජි ධර්මපාල තුමාගේ සමීපතම වංග මිතුරා විය. ඒ අනුව නිල් කමල් නම් වූ සුන්දර නාමය හේවාවිතාරණ ජ්‍යේෂ්ඨයාට යෙදුණ නමුත් බටහිර අනුකරණය තුළ කොළඹ උසස් සමාජය “ නිල්” යන්න “නීල්” යැයි බටහිරකරණය කළේය. නීල් හේවාවිතාරණ රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවේ ඇමැතිවරයෙක් විය.
